І ўтоены імглой
Я адчыняю
Бяздонных ніш пусту істу
І пада мной дзіра зеўрае
Ў яе я з галавой ужо нырну
Бязмерная плынь цёмных вод
Крыніц падземных моц
Нясе мяне праз цвержу пустэч
Утоеных ад людскі спрэч
Круцячыся ў струмені вечнай цемры
Ўдыхая прэсных вод пары
Я іду ў бездань імглы