МІТУСНЯ
Зорка ззяе
Не мяжа
Цвердзіць мне гэта бясконцасць
І ў мітусні нятленных спраў
Губляецца розуму вечнасць
Утрапёнасць халодным лёдам
По скуры спусціцца нявінна
Згублены розуму мой горан
Сцякае фарбамі фрыгідна
Марудліва ідучы
Ў зыбкія пяскі агню
Дзе буду я палаць ні дню