Словы гіпноз і гіпнатызм абодва паходзяць ад тэрміна нейрогипноз (нервовы сон), усе яны былі прыдуманы Эцьенам Феліксам д'энен дэ Кювилье ў 1820-х гадах. Тэрмін гіпноз паходзіць ад старажытнагрэчаскагаypπνος hypnos, "спаць", і суфікса-ωσις-osis, або адypπνόω hypnooō," усыпляць " (аснова ад аарыста hypnōs-) і суфікса-is. Гэтыя словы былі папулярызаваны ў англійскай мове шатландскім хірургам Джэймсам Брэйдам (якому іх часам памылкова прыпісваюць) прыкладна ў 1841 годзе. Брэйд засноўваў сваю практыку на метадзе, распрацаваным Францам Месмерам і яго паслядоўнікамі (які называўся "месмерызм" або "жывёльны магнетызм"), але адрозніваўся сваёй тэорыяй адносна таго, як працуе працэдура. На Русі ў старажытнасці гіпноз называўся» чары«, а загіпнатызаваныя людзі называліся» зачараванымі «або»зачараванымі".
Абат Фарыя, каталіцкі манах, быў адным з піянераў навуковага вывучэння гіпнозу, працягнуўшы працы Франца Месмера. У адрозненне ад Месмера, які сцвярджаў, што гіпноз апасродкаваны "жывёлам магнетызмам", Фарыя верыў, што ён працуе выключна дзякуючы сіле выклікання. Неўзабаве гіпноз пачаў знаходзіць свой шлях у свет сучаснай медыцыны. Выкарыстанне гіпнозу ў галіне медыцыны стала папулярным дзякуючы хірургам і тэрапеўтам, такім як Эліётсан і Джэймс Эсдейл, і даследчыкам, такім як Джэймс Брэйд, якія дапамаглі раскрыць біялагічныя і фізічныя перавагі гіпнозу. Паводле яго прац, Брэйд пачаў чуць паведамленні аб розных усходніх медытатыўных практыках неўзабаве пасля выхаду яго першай публікацыі аб гіпнозе, Нейрипнологии (1843). Упершыню ён абмеркаваў некаторыя з гэтых усходніх практык у серыі артыкулаў, азагалоўленых магія, месмеризм, гіпнатызм і г.д., з гістарычнай і фізіялагічнай пункту гледжання. Ён праводзіў аналогіі паміж уласнай практыкай гіпнозу і рознымі формамі індуісцкай ёгічнай медытацыі, і іншымі старажытнымі духоўнымі практыкамі, асабліва тымі, якія ўключаюць добраахвотнае пахаванне і ўяўную спячку чалавека. Цікавасць Брэда да гэтых практык вынікае з яго вывучэння Дабістан-Мазахіб, "Школы рэлігій", старажытнаперсідскага тэксту, які апісвае шырокі спектр усходніх рэлігійных рытуалаў, вераванняў і практык. Хоць ён цалкам адхіліў трансцэндэнтальную або метафізічную інтэрпрэтацыю, дадзеную гэтым з'явам, Брэйд прызнаў, што гэтыя апісанні ўсходніх практык пацвярджаюць яго меркаванне аб тым, што эфекты гіпнозу могуць быць выраблены ў адзіноце, без прысутнасці каго-небудзь іншага (як ён ужо даказаў да ўласнага задавальнення эксперыментамі, якія ён правёў у лістападзе 1841 года); і ён бачыў карэляцыі паміж многімі" метафізічнымі "ўсходнімі практыкамі і яго ўласным "рацыянальным" нейрогипнотизмом, і цалкам адхіліў усе цякучыя тэорыі і магнетычныя практыкі месмеристов.
Авіцэна (980-1037), фарсі лекар, задакументаваў характарыстыкі стану "трансу" (гіпнатычны транс) у 1027 годзе. У той час гіпноз як медыцынскае сродак выкарыстоўваўся рэдка; нямецкі лекар Франц Месмер зноў увёў яго ў 18 стагоддзі.
Франц Месмер (1734-1815) верыў, што ў Сусвеце існуе магнітная сіла або "флюід", званы "жывёлам магнетызмам", які ўплывае на здароўе чалавечага арганізма. Ён эксперыментаваў з магнітамі, каб уздзейнічаць на гэтае поле, каб выклікаць вылячэнне. Прыкладна да 1774 годзе ён прыйшоў да высновы, што той жа эфект можна стварыць, праводзячы рукамі перад целам суб'екта, што пазней будзе называцца "Месмерическими пасамі".
У 1784 годзе па просьбе караля Людовіка XVI двум каралеўскім камісіям па жывёльным магнетызму было спецыяльна даручана (асобна) расследаваць заявы нейкага Шарля д'эслана (1750-1786), незадаволенага вучня Месмера, пра існаванне істотнага (а не метафарычнага, як меркаваў Месмер) "жывёльнага магнетызму", "магнітнага жывёльнага", і аналагічна фізічнага "магнітнага флюіды", "магнітнай вадкасці". Сярод даследчыкаў былі навуковец Антуан Лавуазье, эксперт па электрычнасці і зямным магнетызму Бенджамін Франклін і эксперт па абязбольванні Жозэф-Ігнас Гільятэн.
Члены камісіі расследавалі практыку д'эслана; і, хоць яны безумоўна прызналі, што "лячэнне" Месмера сапраўды былі "вылечэннямі", яны не расследавалі, ці быў (ці не) Месмер ініцыятарам гэтых "лячэння". Характэрна, што ў сваіх даследаваннях працэдур д'эслана яны правялі шырокую серыю рандомізірованный кантраляваных даследаванняў, эксперыментальныя пратаколы якіх былі распрацаваны Лавуазье, уключаючы прымяненне як "фіктыўных", так і "сапраўдных" працэдур і, што немалаважна, першае выкарыстанне "завязвання вачэй" як даследчыкам, так і іх падыспытным.
У выніку сваіх расследаванняў абедзве камісіі прыйшлі да высновы, што не было ніякіх доказаў, якія пацвярджаюць зацвярджэнне д'эслана аб істотным фізічным існаванні ні яго меркаванага "жывёльнага магнетызму", ні яго меркаванай "магнітнай вадкасці"; і ў працэсе яны вызначылі, што ўсе назіраныя імі эфекты могуць быць наўпрост прыпісаны фізіялагічнаму (а не метафізічнаму) дзеяння, а менавіта, што ўсе эксперыментальна назіраныя з'явы могуць быць наўпрост прыпісаны "кантакту", "ўяўленню" і (або) "імітацыі". У рэшце рэшт Месмер пакінуў Парыж і вярнуўся ў Вену, каб практыкаваць месмерызм. Вынікаючы высновам французскага камітэта, Дугалд Сцюарт, уплывовы акадэмічны філосаф "шатландскай школы здаровага сэнсу", заклікаў лекараў у сваіх" Элементах філасофіі чалавечага розуму "(1818) выратаваць элементы месмерызму, замяніўшы звышнатуральную тэорыю" жывёльнага магнетызму "новай інтэрпрэтацыяй, заснаванай на" здаровым сэнсе", законах фізіялогіі і псіхалогіі. У часы Брэйда Шатландская школа здаровага сэнсу прадставіла дамінуючыя тэорыі акадэмічнай псіхалогіі, і Брэйд спасылаецца на іншых філосафаў гэтай традыцыі ва ўсіх сваіх працах. Таму Брэйд перагледзеў тэорыю і практыку месмерызму і распрацаваў уласны метад гіпнозу як больш рацыянальную альтэрнатыву, заснаваную на здаровым сэнсе.
Нягледзячы на тое, што Брэйд ненадоўга гуляў з назвай "рацыянальны месмерызм", у канчатковым выніку ён вырашыў падкрэсліць унікальныя аспекты свайго падыходу, праводзячы неафіцыйныя эксперыменты на працягу ўсёй сваёй кар'еры, каб абвергнуць практыкі, якія выклікалі звышнатуральныя сілы, і дэманструючы замест гэтага ролю звычайных фізіялагічных і псіхалагічных працэсаў, такіх як выкліканне і засяроджаная ўвага, у атрыманні назіраных эфектаў.