Sonunda duvarları yere kadar uzanan, bir tarafında giriş, diğer tarafında pencere bulunan kulübesine ulaştım. Girişi kaplayan oluklu teneke levhaya vurdum. Konuklar genellikle gelişlerini bu şekilde duyururlar, ancak kapı yerine bir delik vardı.
– Bu kim? – Birinin sesi duyuldu.
–Bir dakikalığına seni görmeye gelebilir miyim?
– Ne oldu? – kabindeki adama sordu.
– Seni muayene etmek istiyorum. Nasıl hissediyorsun?
– Şikayet etmiyorum. Herşey yolunda. O sağlıklı.
"Ama en azından dikkatli ol ki seni dinleyeyim." Ya da içeri girmeme izin ver.
– Kendi yoluna git ve beni rahat bırak!
– bundan hiçbir şey çıkmayacak. Görevim beni buraya getirdi. Seni muayene etmem gerekiyor.
– Ve şiddeti protesto ediyorum! O övülen ifade ve eylem özgürlüğünüz nerede? Bir de herkesin onu hava gibi kullandığını mı iddia ediyorsunuz?
– Evet ama böyle bir özgürlük anlayışı belli bir bilinç düzeyini gerektirir.
“Atalarımız cezaevlerinde açlık grevi yaparak şiddeti protesto etti. Şimdi farklı bir zaman ve protesto amacıyla sessizlik grevi ilan ediyorum!
– Dinleyin efendim! Toplum doğaya dönüş kararımıza saygı duyuyor. Medeniyetin tüm faydalarından yararlanabilirsiniz, ancak şilte üzerinde uyumak istiyorsanız bu sizin işiniz! Lütfen kültürün topluma sağladığı her şeyden, hem manevi hem de maddi faydalardan vazgeçin. Ancak yine de sosyal olmasa da en azından insan doğasında var olan belirli yasalara saygı duymamız gerekiyor. Sonuçta bunda da insan kalmanız gerekiyor. Beni duyabiliyor musun?
Sessizlik. Kabinden ses gelmiyor. Kabindeki beyefendi greve gitti.
"Sizi temin ederim ki, antik filozoflar gibi yoksulluk içinde yaşama ve düşünceye dalmak için toplumdan saklanma kararınıza saygı duyuyorum." Ama bölgenizdeki yeni hijyenist benim ve herkes gibi sizinle ilgilenmem gerekiyor. Beni duyabiliyor musun?
Tekrar sessizlik.
"Peki, tamam," diye düşündüm, "eğer bunu iyi yoldan yapmak istemiyorsan, o zaman biz kötü yoldan yaparız."
"Artık zamanım yok efendim," dedim yüksek sesle, "gidiyorum ama yarın döneceğim." Umarım o zamana kadar daha akıllı olursun.
Olabildiğince fazla ses çıkarmaya çalışarak uzaklaştım ama en yakın çalılığın arkasına oturdum ve kabini dikkatle izlemeye başladım.
Yaklaşık yirmi dakika sonra bu beyefendinin kafası pencereden dışarı çıktı. Baş dikkatlice etrafına baktı ve çok geçmeden beyefendi kabinden çıktı. Bir zamanlar beyaz olması gereken bir pantolon ve çevredeki tüm kirleri toplamış siyah bir kazak giyiyordu. Beyefendi pantolonunu tutarak ayağa kalktı. Eğilerek yokuştan birkaç adım aşağı koştu ve yoğun çalılıklara daldı. Kimse onu görmedi ama o da kimseyi görmedi. Ben de bundan yararlanarak kabine girdim. Yerde yırtık bir battaniyeyle örtülü saman vardı.
Birkaç dakika sonra beyefendi geri döndü. Beni görünce yüksek sesle küfretti. Orada ayağa kalkmak imkansızdı, bu yüzden yanıma diz çöktü:
– Neden evime giriyorsun? Seni buraya kim davet etti?
Etrafa bakındım. Eğimli duvarlarda çivi bile yoktu. Köşede yalnızca sapı kırık bir kürek vardı.
– Mücevherlerini çalacağımdan mı korkuyorsun? Burada ne yapıyorsun? Bütün dünyadan nefret mi ettin? Birisi seni kırdı mı?
– Senden bıktım! Çıkmak! Yalnız kalmak istiyorum!
"Yalnız kalabilirsin," diye başladım anlamlı bir şekilde, "ama hoşnutsuzluk yaratmamalısın." Size tavsiyem, insanlara dönmeniz, yeniden insan olmanızdır. Bana ayaklarını göster; ayak parmaklarının arasına bezelye ekmenin zamanı geldi!
Her iki bacağını da altına aldı ve hiçbir şey söylemedi. Sesimi yumuşattım:
– Küçük villalardan birine taşınmanı öneririm. Orası kar altındaki bir ormandaki gibi sessiz. Mobilyalardan nefret ediyorsanız, onu atabilir veya uygun gördüğünüz şekilde parçalayabilirsiniz. Evden birkaç adım ötede gevezelik eden bir dere var – banyo veya duşun yerini alabilir. İyi bir yıkama için sabun, sert bir bez ve elbette bir diş fırçanız olacak! Ve otlar gibi kokan makarna. Seni farklı bir insan yapacağım!
"Evet, bana gülüyorsun" dedi beyefendi. “Uzun süredir burada yaşıyorum, haklarım ve sorumluluklarım var, neden beni rahat bırakmıyorsunuz?” Sonuçta kimseyi rahatsız etmiyorum, günlerimi çalışkan bir böcek gibi geçiriyorum. Güzel değilim ama faydalıyım. Dişlerimi lekelemekten başka ne için diş macununa ihtiyacım var? Eğer sana bir öğüt verebilseydim şöyle derdim: “Bütün bu yaygarayı bırak ve bana gel. Benimkinin yanına güzel bir stand inşa et ve her şeyi umursama.
Bu beyefendi beni onu takip etmeye ikna etmeye başladı! Hayatımı, yalnızca ilkel bir varoluşu değil aynı zamanda sonsuz insan bilgeliği ve kurnazlığının elementlerle olan yoğun mücadelesini temsil eden bir Robinsonade için değiştirmem gerekiyor. Bu son zamanların Diogenes'i ve onun felsefesi beni propaganda etmeye çalıştı! Bana göründüğü gibi, inançlarını bir solucan gibi ikiye bölmek, bu iki yarıyı ikiye bölmek için sadece birkaç tez yeterliydi, ama hepsi boşunaydı. Her parça kendi hayatını yaşadı, kıvrandı, ilkelliğini öne sürdü, uygarlıkla alay etti.
"Siz artık insan ırkını değil, iğrenç her şeyi bilenlerden oluşan bir kabileyi temsil ediyorsunuz." Gezegeninizde bir tür canavarca otomatik cennet yarattınız. Doğadan uzaklaştırdınız, onu boyunduruk altına aldınız, onu yok edinceye kadar çalışmaya zorladınız, kırdınız, keşiflerinizle ona tecavüz ettiniz. Bu size yetmeyince laboratuvarlarınızda doğanın amaç ve iradesine aykırı, yapay, kimyasal ve makineli yeni bir doğa icat ettiniz. Gizemle çevrelenmiş olmalı, çünkü uzak gelecek yüzyıllar, beyni ve elleri daha da korkunç şeyler yaratacak, her şeye gücü yeten bir adam tarafından tehdit ediliyor çünkü bu eller artık insana ait olmayacak.
Bay Düşünür'e kendisinin insan formunu kaybettiğini ve sözlerinin hiçbir anlam ifade etmediğini söyledim. Gelecekteki kişi uyumlu bir şekilde gelişecektir. Üstelik uzay uçuşları sırasında keşfettiğimiz ve uzay gemilerimizin indiği yeni gezegenleri, diğer dünyaları da unuttu. İnsanlığın başının üzerinde hep tek bir güneş parlasaydı ve başka bir yıldız hiç doğmasaydı çok üzücü olurdu. İnsanlar her zaman yalnızca Dünyalarını tamir etmeye, yeniden yaratmaya, geliştirmeye mahkum olsaydı – yalnızca onu! Ama ne mutlu ki insan ruhu, elleri ve düşünceleri uzak gezegenlerde yeni, keşfedilmemiş uygulama alanları buldu. Mutluluğu karşılaştığınızda anlarsınız ama kederi önceden bilmeniz gerekir, hayatınıza girmeden önce, kendinizi ondan korumanın tek yolu budur.
Bu düşüncemi açıklığa kavuşturmak istedim ama beyefendi sanki beni duymuyormuş gibi kendi mırıldanmaya devam etti:
“Bugün hepiniz bu duyguların ne olduğunu bile hatırlamıyorsunuz – ağırlık, yorgunluk, acı, fiziksel çalışmanın ne kadar keyifli olduğunu bilmiyorsunuz. En büyük zevkler sizin için mevcut değil – uzun bir açlık grevinden sonra siyah ekmeği tatmak, uzun bir yolculuktan sonra bir yudum su tatmak, sıkı çalışmaktan bitkin bir şekilde uykuya dalmak. Siz kendinizi tanrılara eşitleyen hanım evlatlarsınız! Henüz doğmadık ama sizin için her şey zaten hazırlandı. Okullar, yeni öğrencilerin yetişebileceğinden daha hızlı inşa ediliyor, hastaneleriniz var ama içlerinde çok az hasta var. Spor salonlarınız, oyun alanlarınız, stadyumlarınız o kadar büyük ki asla dolmayacak, o kadar çok sanat galeriniz, o kadar çok konser salonunuz, o kadar çok tiyatronuz var ki, yoruldunuz, bıktınız, beyin zehirlenmesi başladı. Ve hiç kimse nerede duracağını bilemez.
Buna ne söyleyebilirdim? Bir kişinin bir kişi olarak kalacağı ve insanların, insani olan her şeyi kaybedene kadar insan olarak kalacağı. Onun sözleri, ne derse desin, çağımıza bir övgü niteliğindedir. Aşırılıkları ve refahı reddediyor, ancak şu anda tüm malları reddetmesinin ve gönüllü açlığın dünkü tokluğun sonucu olmadığını kim bilebilir?
Artık dünyadaki her şey mükemmel bir şekilde organize edilmiş ve içinde uyum hüküm sürüyor. Her insan, Dünya'daki yaşamla ilgili bir senfoni çalan dev bir orgun borusuna benziyor. Ve eğer bu performans sırasında yanlış bir nota duyulursa ki bu şaşırtıcı değil, çünkü milyarlarca boru var, o zaman o da o çatlak borulardan biri.
Şu anda tüm dünya kısır. Örneğin sokaklar köpükle sulanıyor ve bu köpük daha sonra yapay yağmurla yıkanıyor. Evler parlak renklerle parlıyor, ancak saflığın ve sağlığın sembolü olan beyaz ağırlıkta! Temizliği kirletenlere karşı savaşmak için hijyenistlerden oluşan bir ordu ayaklandı.
“Ve sen,” dedim ona, “onlardan birisin.” Buna izin veremem! Estetik karşıtı normların savunucusu olarak seninle savaşmalıyım.
"Ah, sen harika bir hayalperestsin," dedi beyefendi gözle görülür bir şekilde gücenerek, "bil ki kir Dünya'nın yüzeyinden asla kaybolmayacaktır, çünkü her toz zerresi aslında gezegenimizin bir parçacığıdır."
“Ah, seni gezegenin parçası,” diye cevapladım aynı ses tonuyla, “tırnaklarının altında bu toz zerreleri birikmişse, bu zaten kirdir ve su ve fırça ile temizlenmesi gerekir! Bu arada hadi ama, koku duyum böyle garip kokuları algılamayı reddediyor.
Beyefendi, "Seni buraya kimse davet etmedi," diye yanıtladı ama dışarı çıktı. – Uzun burnunuzun yanı sıra hayal gücünüz de olsaydı, tırmandığınız yerde sizi çok rahatsız eden çiçek açan bir elma ağacını fark ederdiniz.
– Bana çiçek açan ağaçları hatırlatma! Sinirliydim.
“Bilginiz olsun, çevremdeki bütün ağaçları kızdırdım!” Bunu toprağın yapısını iyileştirmek için yaptım. Bu bahçenin tamamı, yapay gübrelerle ilgili problem üzerine uzun yıllar süren araştırmaların sonucudur. Eğer benimle tepeye doğru yürüseydin, ne kadar yükseğe çıkarsan ağaçların o kadar yaşlandığını görürdün. Her gövdede, ağacı beslemek için ne kadar nitrojen-fosfatlı gübre ve ne kadar turba kullanıldığına ilişkin verileri içeren bir plaka vardır. Geçen sonbaharda dövülmüş bir sıra çivi görüyor musun? Burası bahçemin sınırı. Muhtemelen bunların gelecekteki iniş yerleri olduğunu tahmin etmişsinizdir. Aşağıya ekiyorum, yukarıya hasat ediyorum. Kuşlara kirazla, çevredeki çocuklara armutla davranıyorum. Ancak benden biraz korktuklarından emin olmam gerekiyor.