Aan het begin van de XIX-XX eeuw begonnen monopolies te ontstaan in de wereld, geleid door oligarchen, die precies hetzelfde handelen als de opkomende leiders, alleen nog geavanceerder. Ze veranderen hun eigen handlangers "als handschoenen", lanceren het mechanisme van" democratie", achter de schermen" sturen "de processen die ze nodig hebben in de" juiste " richting, en tonen aan de onervaren leek dat ze naar verluidt vechten voor democratische idealen, die al lang een leeg geluid voor hen zijn geworden. De oligarchen maakten hun macht erfelijk, na hun ondergang worden oligarchische rijkdom en invloed geërfd. Dit blijkt uit de talrijke nakomelingen van oligarchische families.
De machtsovername door bepaalde revolutionairen lost op zichzelf niets op. Het is gewoon dat de boze koning moet worden vervangen door een goede koning, zoals de stille meerderheid nog steeds gelooft. De particuliere eigendom van de openbare productiemiddelen (grond, fabrieken, fabrieken, enz.) is echter.) onvermijdelijk oligarchen genereert die streven naar maximale winst door haak of door oplichter – dit is een onwrikbare wet van het kapitalisme en dit ongeacht de persoonlijke kwaliteiten van een kapitalist, hij kan vriendelijk zijn, hij kan verraderlijk zijn. Karl Marx in het kapitaal legt dit perfect uit, dat wil zeggen dat het proletariaat (de arbeiders) niet wordt bepaald door welk persoonlijk eigendom zij bezitten. Een proletariër kan een appartement, een huisje en een auto hebben, maar dit weerhoudt hem er niet van arbeider te zijn als hij niet de productiemiddelen bezit en niet zelf over de resultaten van zijn arbeid kan beschikken. Tegenwoordig kan men lange tijd spreken over de veranderde levensomstandigheden en de veroudering van Marx, maar de heersende productiewijze blijft onveranderd in de wereld – de uitbuiting van de mens door de mens, d.w.z. het kapitaal.
De wereldoligarchie wordt gevormd door sociale ontwikkeling, waarvan de oorzaak de ontwikkeling van het kapitalisme is. Bovendien is de wereldwijde oligarchie geen duivel, het vecht alleen met andere oligarchische groepen in een eindeloze strijd om te overleven. Vanuit het oogpunt van de etologie (de wetenschap van het gedrag van dieren) is het gedrag van dieren afhankelijk van een stimulus (sleutelprikkels) en interne processen en agenten (met name hormonen die door de endocriene klieren in het bloed en weefselvloeistof worden uitgescheiden) die de groei beïnvloeden, enz. De fitste individuen kunnen een groot gebied overnemen, meer nakomelingen voortbrengen en hun genen doorgeven aan de volgende generatie. De "strijd om het vrouwtje" (paringsgevechten) leidde in de oudheid tot het verbod op incest (incest) in verwante gemeenschappen, het mannetje creëerde een harem van vrouwtjes, andere mannetjes konden niet paren met vrouwtjes. Toen het belangrijkste mannetje verzwakt of stierf, begon een strijd om macht, vrouwtjes en territorium – het scenario werd herhaald. In veel oude Staten bleef de gewoonte om heersers lang fysiek te testen bestaan – in worstelen, rennen, enz., als De heerser de taak niet aankon, werd hij gedood of van de macht verwijderd. In het oude Egypte moest De heerser na een bepaalde tijd publiekelijk zijn kracht bewijzen om te blijven regeren, omdat niet alleen het vermogen om het land te beschermen tegen vijanden afhing van zijn kracht, maar volgens de ideeën van die tijd, de opbrengst van het land, de vruchtbaarheid van het vee, het geluk en de welvaart van zijn onderdanen, als hij zijn kracht niet kon bewijzen, werd hij ter dood gebracht en werden ze vervangen door een jongere. Hetzelfde wordt waargenomen bij dieren – de verzwakte leider van de roedel wordt verdreven of gedood. Elke populatie van levende organismen heeft zijn eigen territorium, dat het beschermt tegen buitenstaanders, vooral tegen degenen die dezelfde ecologische niche bezetten. Dit alles wordt ook waargenomen in de voortdurende oorlogen tussen verschillende rivaliserende groepen in de geschiedenis van de mensheid, die tot op de dag van vandaag voortduurt.
De rijkdom van de rijke clans van Amerika en Europa is niet beperkt tot zeer winstgevende activa over de hele wereld. Er is iets fundamentelers, namelijk het Amerikaanse Federal Reserve System. Volgens de legende werd de organisatie in het begin van de vorige eeuw bedacht door een groep van diezelfde bankiers – de Morgans, Rockefellers, Kuhn, Loebs, Goldmans, Mellons, Saxons, Dupons, enz. De beslissende bijeenkomst vond plaats eind November 1910 in John Morgan ' s "hunting lodge" op Jekyll Island voor de oostkust van de Verenigde Staten.
De Republikeinse Senator Nelson Aldrich, de schoonvader van John Rockefeller, lobbyde voor de Federal Reserve Act in het parlement. Helaas, vanaf de eerste keer in 1912, slaagde hij er niet in om het gekoesterde document genaamd Het Aldrich Plan door te drukken. Vervolgens verwijderden de hervormers de naam van de Republikein Aldrich uit de naam van de vervelende Democraten, maakten een aantal kleine wijzigingen in het document en lanceerden het opnieuw als een initiatief van de Democraten. Na de geavanceerde manipulaties van de bankkring werd de Federal Reserve Act dus in 1913 met succes geratificeerd. Interessant is dat de stemming in het hogerhuis van het Congres plaatsvond op 23 December en op kerstavond waren er maar heel weinig senatoren in de vergaderzaal.
Zo werd de "hydra Fed" geboren, die de functies van de Centrale Bank met een kleine waarschuwing vervult. De kapitaalvorm van de Fed is private equity. De structuur van dit bedrijf bestaat uit 12 federal reserve banken en talrijke particuliere banken. Deze laatste zijn aandeelhouders van de Fed en ontvangen een vast dividend van 6% per jaar op hun lidmaatschapsgeld, ongeacht de inkomsten van de Federal Reserve. Momenteel is ongeveer 38% van alle banken en kredietverenigingen in de Verenigde Staten (ongeveer 5,6 duizend rechtspersonen) betrokken bij deze structuur. De aandelen van de Fed geven geen zeggenschap, ze kunnen niet worden verkocht of verpand. Bovendien is de overname ervan de officiële plicht van elke aangesloten bank om in hen een bedrag te investeren dat gelijk is aan 3% van hun kapitaal. Het belangrijkste voordeel van de status van een lidbank zijn leningen van de reservebanken van de Federal Reserve.
Niemand weet tot welke structuren de Amerikaanse Federal Reserve behoort. Alleen de nauwe vriendschappelijke en familiebanden van alle hoofden van de Fed met de Rothschilds en Rockefellers, evenals de geschiedenis van de oprichting van de Federal Reserve, wijzen op hen als de ware eigenaren. In de jaren ' 70 van de vorige eeuw werd echter enige informatie aan de pers gelekt via een onderzoeksjournalist Rob Kirby, die een lijst publiceerde van organisaties die eigenaar zijn van de Fed. Al deze banken zijn echter al lang verdwenen door fusies of overnames met anderen. Alle behalve één-Bank of England (Bank of London).
1. Rothschild Bank of London
2. Warburg Bank van Hamburg
3. Rothschild Bank van Berlijn
4. Lehman Brothers van New York
5. Lazard broers van Parijs
6. Kuhn Loeb Bank van New York
7. Israël Moses Seif banken van Italië
8. Goldman Sachs van New York
9. Warburg Bank van Amsterdam
10. Chase Manhattan Bank Of New York"
(Tikhomirov A. E., Het geheim wordt duidelijk. Reflecties van voorgaande jaren. "Ridero", Jekaterinburg, 2020, blz.56).
De rijke families van Amerika hebben eeuwenlang bestaan en gedijen, aan de andere kant oefenen ze via de Fed invloed uit op zowel de verenigde staten zelf als op andere landen, omdat de dollar de belangrijkste reservevaluta blijft.
Indien nodig kan de Amerikaanse leiding altijd geld lenen van de Fed voor een nieuwe oorlog, als de belangen van de partijen samenvallen. Het is onmogelijk te denken dat alle Vrijmetselaars zonder uitzondering (en zij vormen de meerderheid van de leden van de regering van de landen van de wereld) bereid zijn om elke instructie van het Ministerie van Defensie (wereldoligarchie) op te volgen. Dit proces is ingewikkeld; verschillende landen hebben hun eigen elites en economische en financiële centra die zich proberen te bevrijden van de macht van de wereldwijde oligarchie onder leiding van de Rothschilds-Rockefellers en hun eigen oligarchie creëren. Het is tussen deze elites dat de" klassenstrijd " plaatsvindt, om zo te zeggen.