«Բարե՛վ, Բաբո՛»
Տատիկս Հոկտեմբերյանի միակ հիվանդանոցի շեֆ–խոհարարն էր, մորաքույրս էլ նույն հիվանդանոցում մանկաբարձուհի էր աշխատում: Ի դեպ՝ երկուսն էլ շատ հարգված մարդիկ էին։ Եղեռնի ժամանակ տատիկիս ծնողները սպանվել էին, նրան ու քրոջը մի մարդ էր փրկել և հետագայում հանձնել Գյումրիում տեղակայված ամերիկյան մանկատուն։ Շիրազի հետ մի խմբում էին եղել։ Տատիկս գրագետ, կարդացած կին էր, անգլերենին տիրապետում էր շատ վարժ։ Փորձում էր ինձ հաղորդակցել այդ լեզվին, բայց ճիշտ ժամանակ չէր ընտրված. ինձ դուրսն էր կանչում։
Ես շատ ժամանակ էի անցկացնում հիվանդանոցի բակում, երբ մերոնք աշխատանքի էին լինում։ Այսպես ասած՝ գնդի որդի էի, ավելի շուտ՝ գնդի դուստր. բժշկական անձնակազմն ինձ լավ գիտեր ու ինձ «Բաբո» էին կանչում երբեմն։ Բաբոյիս թվում էր, թե ես այդպես ավելի ապահով կլինեմ, հեռու չեմ գնա, այնինչ ես անցնում էի ա՛յլ շառավղով փնտրտուքների։ Ինձ շատ էր դուր գալիս հիվանդանոցի բազրիքների վրայով սահելը։ Բարձրանում էի երրորդ հարկ ու հարկեհարկ սահելով իջնում։ Հիվանդանոցի գլխավոր բժշկի ազգանունը Մկրտչյան էր։ Նրան տեսնելիս բոլորը ձգվում էին։ Բոլո՛րը, բայց՝ ոչ ես։ Չէի հասկանում, թե ինչու են լարվում, երբ այդ մարդուն տեսնում են…
Մի անգամ՝ բազրիքով սահելիս, Մկրտչյանը դուրս եկավ դիմացս, ես էլ ուղի՜ղ ընկա նրա գիրկը։ Բոլորովին վատ չզգալով՝ ուղղվեցի և ասացի.
– Բարև՛ Ձեզ, Մկրտչյա՛ն ձյաձյա։
Վերջինս լայն ժպտաց, մազերս խառնեց ու ասաց.
– Բարև՛, Բաբո՛։
Երբ միջադեպի մասին պատմեցի բաբոյիս, ինձ թվաց, թե կասի. «Ապրե՛ս, Էլիկո՛ ջան, որ բարևել ես»: Բայց շատ խիստ զայրացավ ու փորձեց մի երկու խոսք ասել իմ մեծ աղջիկ լինելու ու խելոքության միջև եղած հեռավոր կապի մասին, բայց դե ես արդեն դուրս էի թռել խոհանոցից… Հա, մի բան էլ ասեմ. հենց քաղցածանում էի, վազում էի բաբոյիս մոտ։ Ուրեմն, մեծ պղնձի միջից կաթի սերը քաշում էր, լցնում էր ափսեի մեջ, ու ես արագ–արագ ոտքի վրա ուտում էի ու նորից վազում դուրս։ Ամբողջ կյանքում չմոռացա այդ համն ու հիմա էլ պատեհ առիթ եմ փնտրում, որ նորից վայելեմ։ Պատահական չէ, որ միշտ նիհարելու խնդիր ունեմ. դե, կաթի սերով մեծացած աղջիկ եմ։ Հենց քաղցր էի ուզում, գնում էի ծծնդատուն՝ մորաքրոջս մոտ։ Մի անգամ էլ հասա մինչև ծնարան, մորաքույրս ինձ տեսավ, ձեռքիցս բռնեց ու դուրս շպրտեց, հետն էլ ասաց, որ էլ ոտքս չտեսնի էդ կողմերում։
Ուրեմն, ինչպես ասացի, մեր տունը քաղաքի կենտրոնում էր՝ Լենինի պողոտայում։ Եթե այդ կողմերում մարդ էր մահանում, անպայման փողոցի սկզբից մինչև վերջ դագաղը տանում էին ձեռքերի վրա. կարգն էր այդիսին։ Ես չափազանց հետաքրքրվում էի այդ արարողությամբ։ Հենց լսում էի երաժշտության ձայնը, ուր էլ լինեի, դուրս էի թռչում ու միանում թափորին, ավելի շուտ՝ առաջնորդում այն։ Այսպես, ուրեմն, սկզբից գնում էին երաժիշտները, հետևից տանում էին դագաղը, դագաղի հետևից գնում էի ե՛ս։ Ինձնից հետո նոր՝ հարազատները։ Գնում էի շա՜տ լուրջ դեմքով ու պարբերաբար հետ էի նայում. հետևում էի, թե ով ինչպես է լաց լինում։ Որոշ ժամանակ հետո հետևիցս եկողների լացը մի պահ կտրվում էր, բոլորն ուշադիր ինձ էին նայում՝ դեմքերին կարեկցանք. երևի ուզում էին հասկանալ, թե ես ինչ բարեկամ եմ հանգուցյալին, միմյանց շշուկով հարցեր էին տալիս։ Ու քանի որ ես Հոկտեմբերյանում միշտ ոտաբոբիկ եմ եղել, քայլում էի այնքան, քանի դեռ ճըռ շոգը չէր այրում ներբաններս կամ էլ ուղղակի կորցնում էի հետաքրքրությունս ու վազելով դուրս էի գալիս թափորի միջից։ Հինգ րոպեից արդեն մի նոր բան էի մոգոնած լինում։